Voor dat ik ziek werd, kon ik alles. Niks was teveel, ik stond middenin het leven. Maar mijn lichaam dacht waarschijnlijk: ‘Doe het nu maar eens een poosje rustig aan’. Nou, ik had geen keus. Een laag Hb maakte dat ik weinig meer kon. Werken lukte sowieso niet meer. Maar ook het huishouden, een stuk fietsen of wandelen, winkelen, hele gewone dagelijkse dingen: ik kon het niet meer. Toch probeerde ik het, met tussendoor de tong op de schoenen en vele pauzes. Wat je zelf kunt, moet je zelf blijven doen. Dit zeg ik ook altijd tegen de bewoners van het verzorgingshuis waar ik werk(te). En ondanks dat familie, vrienden en collega’s zeiden dat ik wel recht had op huishoudelijke hulp, deed ik er niks mee. 

Luisteren naar vreemden

In januari ’21 werd ik opgenomen in het VUmc voor de ATG-behandeling. Ik kwam met een medisch maatschappelijk werkster in contact en zij zei, ‘Als je de huishoudelijke hulp (hhh in vaktaal) zou accepteren, houd je energie over voor andere dingen’. Dat zette me aan het denken. De volgende dag heb ik haar gevraagd om de aanvraag in te dienen bij de gemeente. Het is een cliché dat je toch eerder naar vreemden luistert, dan eigen familie. Maar het is zo!

Er kwam een mevrouw van de WMO vertellen hoe het traject verloopt en hoeveel tijd en hoe vaak ik hulp zou krijgen. Binnen twee weken was het geregeld en kwam er wekelijks iemand de zware klusjes doen zoals stofzuigen en de badkamer schoonmaken. Eigenlijk vond ik het toen niet moeilijk om op de bank te blijven zitten of liggen als de hulp er was. Ik kon het toch wel snel accepteren. En ja, ik had energie over om bijvoorbeeld een stukje te lopen. De ene dag iets verder dan de andere dag. 

Dat scheelt energie

Mijn ouders zijn ook super vaak gekomen en hebben ook heel veel geholpen. Mijn moeder kan niet goed stil zitten, dus het huis was dan altijd aan kant! Als collega’s appten of er iets gedaan kon worden, dan reageerde ik wel met ‘ja, ik heb nog wel een klusje’. Uit mezelf hulp vragen is en blijft toch lastig. 

Inmiddels doe ik alles weer zelf en heb ik de hhh stopgezet. Ik was ook weer blij dat ik ‘gewoon’ kon afwassen zonder tussendoor op het aanrecht te hangen vanwege ontbrekende energie. 

Wat ik ook gemerkt heb, is dat het voor mij makkelijker was om aangeboden hulp te accepteren. Ik heb regelmatig contact (gehad) met de medisch maatschappelijk werkster, en als ik dan weer eens ergens tegenaan liep zoals een juiste machtiging krijgen of verlengen voor zittend ziekenvervoer vanuit de zorgverzekeraar, bood zij aan om het uit te zoeken. Dat scheelt zoveel energie! 

Nou, deze blog is toch iets langer geworden dan ik voor ogen had, maar ja, als ik eenmaal aan het typen ben… (;-))

Als jullie advies of tips willen delen of willen reageren, graag!

Lieve groet, Pauline