De herfst nadert de winter en daarbij horen de buien, wind en kou. De tijd van het jaar om je terug te trekken in je huis. Maar daar zit ‘m nou juist een pijnpunt. Terwijl ik dit schrijf weet ik namelijk dat ik per maart 2023 mijn huis uit moet. Het contract dat ik had met de woningbouwcorporatie loopt dan af. Door alle gedoe van de afgelopen jaren, en dan doel ik voornamelijk op mijn ziekzijn en corona, heb ik me even niet beziggehouden met mijn huisvesting. De aankondiging dat ik er dus in het eerste kwartaal van volgend jaar uit moet, viel me rauw op mijn dak. Dat óók nog, verzuchtte ik. Ik voel me al niet lekker, dan helpt zo’n bericht niet. Ik tob, twijfel, knars en kraak in mijn hoofd dat het een lieve lust is. Voor zover ik weet wat depressiviteit is, denk ik dat ik er toch iets van onder de leden heb. Het is nieuw voor mij, zo’n stemming. Want ik ben grootgebracht met ‘kop op, schouders eronder en doorgaan’. Past goed bij mijn karakter. Maar dat ‘doorgaan’ breng ik momenteel dus niet op. Ik herken mezelf af en toe totaal niet. Zo frustrerend. Natuurlijk heb ik hulp gezocht. Een gesprek met een deskundige die ervoor door heeft gestudeerd is handig. Kan echter nog niet zeggen dat ik er beter van wordt. Hoort dat er ook bij? Ik vraag het met hardop af. Ik wil verder, stappen maken, vooruit….Hoe doe ik dat? Hoe krijg ik weer positieve energie? Een andere professional zoeken voor de mentale begeleiding? Vorige week moest ik iets doen voor mijn uitkering omdat ik twee jaar bezig ben met niet werken. Ook fijn. Dan realiseer ik weer ten volle in welke situatie ik zit. Stamceltransplantatie gehad, geprobeerd weer volledig terug te gaan naar mijn werk, haperende re-integratie… Zo’n confrontatie met mijn verhaal voelt bijna als de bekende druppel die de emmer doet overlopen. Bijna. Ik blijf in beweging, zoek afleiding en wil mee blijven doen met de wereld. Maar wat kan het ongelofelijk lastig zijn!

Ik ben zo benieuwd of jij dit herkent.
Mail me.
Wellicht kunnen we elkaar helpen.

Pauline