We zijn ooit in dezelfde tijd ziek geworden. Haar antwoord bezorgde me een schok. Het was niet goed. De bloedziekte, met als naam acute meyloide leukemie, was weer terug. Maar ze was vastbesloten er weer voor te gaan. Ze wilde beter worden. Ze had nog zoveel om voor te leven! Ze belandde in het ziekenhuis, startte met de behandeling, maar kreeg er een longontsteking bij. Dat heeft ze niet overleefd. Het was een week voor Kerst.

In die periode moest ik weer voor controle naar Amsterdam VUmc. Ik was zo ontzettend zenuwachtig, gespannen en zelfs angstig. Terwijl ik ergens wel wist dat ik niet angstig hoefde te zijn. Ik had immers geen klachten die gerelateerd waren aan de AA en PNH. Toch kon ik mijn emoties niet onder controle krijgen. Pas op het moment dat de arts de goede bloeduitslagen liet zien, voelde ik de negativiteit wegstromen. Ik was zo opgelucht.

Ik mijn hoofd ging ik terug naar drie jaar geleden. Werd ik geconfronteerd met de herinneringen van hoe het toen ging. En besefte hoe ik er toen bij zat en lag. En hoe het nu ging. Waarom werd mijn oud-collega wel weer ziek? Het ging toch zo goed met haar? Ze werkte meer dan voor ze de eerste keer ziek werd. Had weer leuke contacten. Was aan het daten. Genoot van haar kinderen en kleinkinderen.

Toch ging het fout voor haar. En heeft ze het niet gered. Het afscheid was heftig. Tranen stroomden. Ik had zoveel vragen. Uiteindelijk heb ik het verdriet een plek kunnen geven. Ook al was het de eerste tijd best lastig. Het gaat nu al een tijdje best goed. Begin dit jaar is mijn vriend opa geworden en daarmee heb ik de titel bonus-oma gekregen. Ik ben meer gaan werken per 1 januari. Van gemiddeld 7 uur naar gemiddeld 11 uur per week. En dat kan ik heel goed volhouden! Het is een hele uitdaging om met GGZ-bewoners en verstandelijk beperkten om te gaan en ze de juiste handvatten te geven zodat zij weer door kunnen. Ik kook voor ongeveer zes mensen en dat is niet zozeer fysiek een uitdaging, maar wel mentaal. Wat mij helpt is fietsen. Lekker met de haren los door weer en wind om m’n hoofd leeg te maken. Dat lukt meestal goed. 

Alleen de vermoeidheid blijft een terugkerend iets. Moet af en toe een pas op de plaats maken. Dat betekent dat ik een dagje bankhang of juist rustig aan een rondje ga lopen. Iets ontspannends. Geen huishoudelijke klusjes of zo. Mij hoor je niet klagen! Ben heel blij met hoe ik functioneer. En jij? Herken je iets van mijn verhaal? Laat het me weten.

Lieve groet, 

Pauline