Het duurde al wel 5-6 weken en dat ken ik niet van mezelf. Ik was ook veel meer vermoeid en lag dan na het werk een paar uur op de bank. Ook op vrije dagen was de energie er niet. Mentaal ging het ook minder. Ik lachte als een boer met kiespijn en kon niet meer zo genieten van bijvoorbeeld de natuur.
Op de rem
Maandag 13 juni ben ik naar het VUmc geweest voor controle. Ik had een afspraak met een verpleegkundig specialist en niet met mijn eigen arts. Ik vertelde hoe het met me ging en dat ik er enorm tegenop zag om een vierde dag erbij te gaan werken. Haar reactie staat me nog goed bij: op luide toon zei ze dat dat ook niet ging gebeuren! De verpleegkundig specialist was er zeer duidelijk in. De reactie was precies wat ik op dat moment nodig had. Iemand die voor mij op de rem trapte. Ik was roofbouw aan het plegen op m’n lichaam zei ze. Je slikt nog afweeronderdrukkers en hebt nog kans op infecties, dat is geen basis om zoveel te werken benadrukte ze.
Zo moeilijk
Ik werd emotioneel, begon te huilen. Wéér was ik m’n grenzen overgegaan. Wéér had ik niet goed naar m’n lichaam geluisterd. Hoe kan dat nou? Waarom deed ik dat nou niet? Ik wilde zo graag vooruit. In je hoofd wil je van alles en je denkt het ook te kunnen. En dan toch niet! Potverdikke, wat is dit toch moeilijk!
De verpleegkundig specialist vroeg mij of er al psychologische hulp en fysiotherapie was ingeschakeld. Nee, dat was niet het geval. De volgende dag ben ik op zoek gegaan naar een psycholoog. Uiteindelijk één gevonden die dichtbij zit en niet heel onbelangrijk, met de zorgverzekeraar een contract heeft. Een heel fijn persoon die ook hypnosetherapie aanbiedt. Zowel een psycholoog als fysiotherapie raad ik iedereen aan!
Zo goed!
Gelukkig is er ook een fysiotherapeut dichtbij die oncologie erbij heeft gestudeerd om deze patiënten betere en aangepaste therapie kan geven. Een SCT en de klachten AA- en PNH-patiënten daarna ervaren komen overeen met patiënten die kanker hebben of hebben gehad. Ik ben begonnen met een half uur 1 op 1 therapie en langzaamaan opgebouwd naar 2x per week een uur. Het doet me zó goed! Ik kom er fitter van terug en tijdens het sporten heb ik mijn aandacht daarbij en dwalen ze niet af naar bijzaken.
Ook ben ik teruggegaan in uren werk. Ik werk inmiddels 16 uur. Uiteraard alles in overleg met de leidinggevende en bedrijfsarts. Deze uren blijven werken tot na mijn vakantie en dan maar weer verder kijken.
Begin juli kreeg ik post van het UWV. Ik wist dat het eraan zat te komen. Dat heeft de persoon van het reïntegratiebureau allemaal uitgelegd van tevoren. Alle stukken werden verzameld en eind juli heb ik samen met het reïntegratiebureau de WIA-uitkering aangevraagd. Dit kan en wil je er ook niet nog bij hebben. Bij mij levert het spanning en stress op. Verloopt het allemaal goed? Betalen ze op tijd? Ik denk er niet bewust aan, maar onbewust ben ik er zeker wel veel mee bezig. Op hoop van zegen dat dit traject geen problemen oplevert 🙏
(En dat ik mijn grenzen deze keer wel ken!)
Lieve groet, Pauline
PS Ben heel nieuwsgierig of jullie dit ‘over grenzen gaan’ herkennen….
Eén reactie
Verpleegkundig specialist is niet bevoegd om zich met jou reïntegratie te bemoeien. Dat is de taak van arbo en reïntegratie arts. Zelfs je huisarts mag zich hier niet mee bemoeien. Je hebt naar de verkeerde geluisterd, dat kost je dan ook je baan